اول:شب قدر که شب ظهور قدر و منزلت و عظمت و جلالت اما م عصر(ع) است؛تا جایی که به سبب نزول روح و ملائکه ای که برای تقدیر امور بندگان خدمت آن حضرت می رسند،روی زمین جا تنگ می شود.خداوند اراده و اختیار دارد که هر امری را مانند مرگها و روزی ها بلا ها سختی ها و امراض راجلو یا عقب بیندازد یا کم و زیاد کند و این امررا به رسول خدا می دهد و رسول خدا به علی (ع) وامیرالمومنین به ائمه دیگر تا اینکه به صاحب الزمان (ع) می رسد و البته در آن بداء و مشیت و تقدیم و تاخیر را شرط می کند. امام محمد باقر (ع)می فرماید:شب قدر بر ما مخفی نمی ماند زیرا که در آن شب ملائکه ما را طواف می کنند.وقتی حضرت صاحب الامر(ع)درتمام این شب با ملائکه مقربین محشور است و گروه گروه به خدمت او می آیند و بر او سلام می کنند و تقدیرات را بر او عرضه می کنند،سزاوار نیست که در چنین شبی همگان به امام خود توسل نکند و به غفلت بسر آورند.
